Ik sta vaak om 6 of 7 uur op en we vertrekken vaak al vroeg. We gaan regelmatig uit eten. De 2 laatste dagen slapen we in best luxe hotels wat ik niet had verwacht van de omgeving waar we nu zijn. Niet iets wat voor ons nodig is want we vinden een tentje op de camping ook fijn. Het nadeel is ook dat we vaak geen zicht of slecht zicht op de auto hebben en er staan toch wel aardig wat spullen op. Banden, skelter, jerrycans, kisten met spullen enz.. We hebben vele saaie kilometers gereden en maken niet zo heel veel mee op het moment. We stoppen regelmatig om even koffie te drinken en in de avond zoeken de meeste mensen elkaar weer op voor en gezellig praatje, spelletje, e.d.
Ik kreeg een knuffel van Tineke (die in de organisatie zit)waar ik afgelopen nacht voor moest zorgen. Zie foto's. Vanmorgen zat ze op de skelter en waakte ze over de auto.
We komen vanuit Dakhla (voorheen: Villa Cisneros) dit ligt op een landtong of schiereiland, aan de kust van de Atlantische Oceaan. Dakhla ligt in het door Marokko bezette deel van de Westelijke Sahara. Het gebied wordt al eeuwenlang bewoond door Berbers.
Vanuit Dakla doorkruisen we het niemandsland tussen Marokko en Mauritanie onder begeleiding.
Dwars door de Sahara in het noorden van Mauritanië rijdt de "Ilzertrein". De 700 km van het binnenland naar de kust is het enige stuk spoor in het land. Het spoor is aangelegd, om de gigantische hoeveelheden ijzererts die in de Sahara gewonnen worden, naar de haven van Nouadhibou te vervoeren. Om al dat erts te vervoeren, worden lange goederentreinen ingezet. Het zijn enorme lange treinen met soms wel 200 wagons. Het is één van de langste treinen ter wereld.
We rijden nu in de Westelijke Sahara. Nog even en we hopen we de grens over te gaan naar Mauritanië. Best spannend want je mag niet alles het land mee in nemen. Hopelijk volgt iedereen de regels op. Word er in 1 auto bijvoorbeeld alchohol gevonden dan moeten alle auto's gecontroleerd worden. Dat kost veel tijd en stress om alles ook weer netjes en goed in de auto terug te krijgen.
De wachttijden bij de grens kunnen erg lang duren. We hopen alles rustig over ons heen te laten komen en ook al gaat het misschien anders als het zou moeten of we zouden willen we moeten accepteren zoals het gaat. We mogen als groep geen foto's bij de grenspost maken zonder toestemming! In Mauritanië zijn twee dingen strikt verboden, het in bezit hebben van alcohol en homo of lesbienne zijn. We gaan daarom verplicht in kolonne door Mauritanië.
We hopen de grens over te steken bij Nouadhibou. De Camping waar we gaan overnachten is zeer basic, er moeten soms grote tenten worden gedeeld. Douches geven bijna nooit water, dus we moeten zorgen voor vochtige washandjes. Hier zie je mijn tent. De meeste mensen zullen hier 1 grote tenten moeten delen. Onze teams hebben eigen tentjes. Ze zeggen altijd Arie in zijn wensballon voorziet de camping van verlichting. Dit voorkomt hopelijk de vallende mensen over de scheerlijnen in de donkere avond uren. Want het kan hier soms heel donker zijn.
Tot 1957 was Nouakchott een klein vissersdorpje, maar nadat Mauritanië onafhankelijk van Frankrijk werd, groeide het uit tot de stad die het nu is, in 1958 werd de stad de hoofdstad van het onafhankelijk Mauritanië. in de jaren 70 explodeerde de groei. Dit gebeurde grotendeels vanwege de droogte in de Sahel, die mensen naar de stad dreef.
Ondertussen volgen we ook de updates van het project in Gambia van de Elim Foundatuin. Elk weekend zijn ze druk met de kinder en jongeren programma's. Wat is dit mooi te zien. Sinds kort is er ook elke zondag een kerkdienst in de compound en ook de dagelijkse evening fellowship groeit. Wat een mooie verhalen horen we soms. Op de facebook pagina van Ga voor Gambia kan je hier meer over lezen.
Comentários